Brzydzi się

Brzydzi się gdy czyta i słucha o 2 wojnie światowej. Brzydzi się gdy słucha o wydarzeniach w Auschwitz. Oglądając reportaż w telewizji krzyczy – „to Niemcy są winni! Nienawidzili Żydów. To Wszystko wina Hitlera i przeklętych nazistów”

Wyłącza tv i idzie ugotować obiad. Za chwilę ma przyjechać syn. Duma ją rozpiera, bo Jej dziecko studiuje na najlepszym Uniwersytecie w kraju. Nie wie, że syn wolał studiować za granicą, ale zrezygnował bo byłby za daleko od domu, od rodziców, którzy, choć czasami zbyt wiele oczekują, to przecież go kochają.  

---

Przyjechał. Wspaniale, obiad już prawie gotowy. O! zabrał ze sobą kolegę. Mógł uprzedzić. Mąż twierdzi, że spokojnie wystarczy dla wszystkich. Pewnie ma rację. Najwyżej na deser pójdziemy do restauracji, bo tego z pewnością jest za mało. Nawet lepiej się składa. Pochwalę się synem przed wszystkimi. 

Wchodzą. Och już… 

Za rękę? Dziwne te młodzieżowe zwyczaje. Chyba bardzo się lubią. 

-wejdźcie, wejdźcie. 

-dzień dobry mamo, cześć tato.

-obiad prawie gotowy. Odświeżcie się po podróży i będziemy mogli zasiąść do stołu. Później przygotuję pokój dla gościa…

-mamo, nie trzeba. Będziemy spali w moim pokoju. 

-No dobrze, jak chcecie, ale wygodniej byłoby Wam w osobnych pokojach. Ojciec przyniesie materac – jeden z Was będzie spał na podłodze. 

-mamooo…

Coraz dziwniejsza ta młodzież… 

Obiad zjedzony. Smakował. Miły ten kolega Stasia. Razem studiują i mieszkają w Akademiku. Bardzo dobrze. Widać, że się bardzo lubią i rozumieją. O dziewczynach nie chcą rozmawiać – przyjdzie jeszcze czas. Niech się skupią na nauce.

-na kawę i lody idziemy do tej nowej restauracji. Wszyscy znajomi tam teraz chodzą. 

-o super!

Spacer w słońcu był miły. Ale.. na tym przyjemności się skończyły… 

No bo czemu oni się tak obściskują? Wszyscy na nich- nie! NA NAS – patrzą. 

Umarłam! Czy to tylko zły sen? Moje dziecko, mój syn właśnie pocałował w usta kolegę. STOOOP! 

-czy wy oszaleliście? Co z Wami? To jest chore! To się leczy! 

Byliśmy już pod restauracją. Wszyscy widzieli co zaszło. Jaki WSTYD. Jaki wielki wstyd! 

Mąż poklepał mnie po plecach i zaproponował powrót do domu. 

Nie wybaczę mu. Gówniarz! Co on sobie myśli? Taki przystojny, ułożony, a tak się marnuje. To na pewno ten kolega namieszał jemu w głowie. Już ja im powiem co o tym wszystkim myślę. Zagrożę! Albo matka, albo On! Niech wybiera. Niewdzięczny. Całe życie Jemu poświęciłam, a On tak się odpłaca? Co teraz pomyślą sobie inni? Co powiedzą sąsiedzi, znajomi, rodzina? Boże dlaczego! Dlaczego Ty mi to robisz! 

Pojechali. I dobrze. Lepiej żebym ich dziś nie widziała. 

Mąż się zamknął w pokoju. Zdrajca, trzyma ich stronę. Cóż, on się będzie tłumaczył przed wszystkimi. 

Samotny wieczór. Powinnam się cieszyć ale czuję się roztrzaskana. Stale nie rozumiem jak mogli mi to zrobić … mój własny syn…

Z gąszczu myśli wyrywa informacja – „homofobiczny atak na grupę studentów”. W tle krzyki napastników – do gazu z nimi! Wybryki natury! Nie chcemy Was tu! Wynocha!

Przełączam na inny kanał. Znów wspomnienia o wyzwoleniu obozu w Auschwitz. „Co za świat? Tylu niewinnych ludzi zagazowanych …” W myślach ten okropny krzyk „do gazu z nimi”…

Telefon! Nie odbierze. Po tym co Jemu nagadałam, wykrzyczałam… Jezu, dlaczego go spoliczkowałam? 

-mamo? Coś się stało? 

-tak syneczku! Przepraszam…

Przez kilka minut nie padły żadne słowa. Łzy plątały język. Ale… nie trzeba było słów. 

Nareszcie zrozumiałam, że to NIE WAŻNE CO POWIEDZĄ I CO MYŚLĄ INNI. To moje dziecko, które kochałam i kocham mimo wszystko i mimo wszystkim. To nie jest choroba. To nie jest nic złego. Przecież nie krzywdzi nikogo. On tylko (i aż) kocha drugą osobę! 

—

Około Miesiąca później.

Idziemy na kawę do stale modnej, choć już nie tak nowej restauracji (w międzyczasie otworzyły się dwie kolejne).

Pękam z dumy. Mój syn – inteligentny, przystojny, odważny i kochany – za i mimo wszystko!

---

…

Niestety. Takie historie nie zawsze kończą się happy endem.

To od nas zależy co myślimy. Nie pozwólmy aby nasze myślenie – o innych ludziach, w szczególności o mniejszościach- doprowadziło do tego, do czego doprowadziło kiedyś myślenie o Żydach. Nie bądźmy homo-nazistami. 

Do wpisu zainspirowały mnie słowa Pana Mariana Turskiego – Ocalałego Więźnia Auschwitz. 

---

Możemy kochać albo nienawidzić. Mamy wybór. Nie doceniamy tego. Robimy coś, bo WYDAJE się nam co wypada a co nie.

Niech nikt Wam nie dyktuje warunków miłości.

Możemy kochać albo nienawidzić. Mamy wybór.
W Auschwitz go nie mieli…