Doceniaj to co masz…

Doceniaj to co masz…
Para małżeńska. On biznesmen. Ona spełniona zawodowo kobieta. Idealna Para. Ich największe marzenie to tupot małych stópek biegających po pięknym salonie, zaprojektowanym przez najlepszego projektanta w regionie. Wyczekiwali na ten Cud od dawna. Pytania, nieco wścibskich życzliwych, o potomstwo nie pomagały.

Nie wiadomo czy to długoletnie leczenie w kraju i poza granicami, czy los nareszcie się do nich uśmiechnął, ale udało się! Zdarzył się Cud. Kto by pomyślał, że dwie kreski, umiejscowione jedna obok drugiej, mogą wprawić w nieziemski wręcz stan euforii.
Zaraz obok radości pojawił się strach… starał się opanować ich myśli i przypominał o sobie w każdej chwili. Cykliczne badania USG na chwilę rozwiewały jego moc ale on nieustannie tlił się w podświadomości. Wtedy jeszcze nie wiedzieli, że ten strach zostanie z nimi na zawsze… że jest nieodłączną częścią bezwarunkowej miłości do dziecka.

Oczekiwanie na Cud, choć było mieszanką wielu uczuć, w końcu się skończyło. Hektolitry miłości wylewały się ze świeżo upieczonych rodziców. Mieszanka uczuć pozostała, ale trzymając Cud w ramionach wydawało się, że wszystko co złe już za nimi.
Gdyby wtedy wiedzieli co los dla nich przygotował trzymaliby strach na straży by szarpał za sznurki intuicji w tym jednym momencie, który zmienił wszystko…

Gdy Cud miał dwa latka trafił do szpitala w związku z wysoką gorączką. Akcja potoczyła się szybko. Diagnoza – angina. Niby nic wielkiego. Gorączka zelżała. Dostali leki i zostali skierowani do domu. Okazało się, że Cud jest uczulony na lek. Niestety wszystko potoczyło się bardzo szybko. Podobno był to błąd lekarski. Ale czy to coś zmieniało? Nic. Życie idealnej pary się skończyło. Ich serca rozdarte na pół utknęły kilka metrów w ziemi razem z ich Cudem.

Powrót do pięknego domu był koszmarem. Ona zaczęła krwawić. Trafiła do szpitala. Okazało się, że Cud nie będzie sam – właśnie dołączył do niego jego młodszy brat…
—-

Kiedyś usłyszałam tę historię. Historię dwóch małych Cudów… i… za każdym razem, gdy o tym myślę, pośród wylanych łez przychodzi taka refleksja: nie ważne są pieniądze, nie najważniejsze są plany na przyszłość. Ważne jest to co tu i teraz.
Dlatego tu i teraz: Odetchnij. Idź do bliskich. Przytul. Podziękuj. Przeproś. Zrób to co czujesz, że powinieneś. Doceniaj to co masz…

Podobny post

16 komentarzy

  • Odpowiedz

    Gabriela

    październik 18, 10 2018 09:52:48

    ??Dokładnie ja tak żyje bomba zegarowa tu i teraz żyć i cieszyć się dniem i tym co dookoła ❤piękny wzruszający wpis który dużo Przekazuje

    • Odpowiedz

      Gosia Kacprowska

      październik 18, 10 2018 11:39:34

      Najsmutniejsze jest to, że to prawdziwa historia… 🙁
      Oby u Ciebie bomba nie wybuchła. Trzymaj się ciepło! I dbaj o siebie ✊

  • Odpowiedz

    Ania

    październik 18, 10 2018 10:11:43

    Wzruszyłam się, pomyślałam jakie mam szczęście, że mam wspaniałą rodzinę…. Doceniam, przytulam, przepraszam i cieszę się z tego co tu i teraz ?❤️

    • Odpowiedz

      Gosia Kacprowska

      październik 18, 10 2018 11:43:47

      Cieszę się Aniu. To takie ważne aspekty codzienności. Warto o nich pamiętać i pielęgnować to co dla nas ważne. Żyć pełnią życia i Być tu i teraz ❤️

  • Odpowiedz

    Magda M blog

    październik 18, 10 2018 10:16:47

    Jezu 🙁 straszna historia, największymu wrogowi nie życzę…

    • Odpowiedz

      Gosia Kacprowska

      październik 18, 10 2018 11:52:47

      Bardzo przejmująca historia… najsmutniejsze, że prawdziwa:(

  • Odpowiedz

    Asia

    październik 18, 10 2018 10:20:34

    Gosiu bardzo smutna i wzruszająca historia. Za to bardzo prawdziwa! Jak często przejmujemy się blachymi sprawami i narzekamy na wszystko… Trzeba docenić nasze szczęście i czerpać z życia garściami !

    • Odpowiedz

      Gosia Kacprowska

      październik 18, 10 2018 11:47:00

      Czasami zapominamy o tym co dla nas najważniejsze. Gonimy za czymś, zmierzamy dokądś, chcemy czegoś… Warto się zatrzymać. Docenić to co już jest. Napawać się chwilą…

  • Odpowiedz

    Aneta

    październik 19, 10 2018 12:15:19

    Tak, żyjemy tu i teraz, ciesząc się chwilą, która trwa. A wówczas, gdy odejdzie do świata Aniołów ukochana osoba, tak jak mój synek, będziemy mieć piękne wspomnienia do których możemy wracać.

  • Odpowiedz

    Natalkaaa

    październik 19, 10 2018 12:39:11

    Przeczytałam. Odetchnęłam. Poprzytulałam. Wycałowałam. Wrociłam. Jeszcze raz przeczytałam… kurde dałaś do myślenia. Życie ucieka. Muszę skupić się na tym co najważniejsze i na tym co tu i teraz.
    Chociaż historia przerażająca to dziękuję Ci za ten wpis.

  • Odpowiedz

    Speckled Fawn

    październik 19, 10 2018 11:34:36

    Nic dodać, nic ująć. Najważniejsze jest cieszenie się codziennością, małymi rzeczami, tym co się ma. Ale równie ważne jest patrzenie w przyszłość, jakiś plan, który chcemy spełnić 🙂

  • Odpowiedz

    Kasia Hartung

    październik 19, 10 2018 04:33:03

    Bardzo wzruszające…i daje do myślenia

  • Odpowiedz

    Vai Bewitched

    październik 19, 10 2018 06:19:33

    Fajnie to wszystko opisałaś. Zgadzam się z inspiracjami z ostatniego akapitu – trzeba dbać o to, co się ma i być szczęśliwym…

  • Odpowiedz

    Kwadrans dla Ciebie

    październik 19, 10 2018 06:21:54

    Bardzo poruszająca historia… Przez swoje doświadczenia życiowe doskonale rozumiem jak ważne jest żyć tu i teraz….

  • Odpowiedz

    Asia/ Lemur Podróżnik

    październik 20, 10 2018 02:46:52

    Od razu po przeczytaniu pobiegłam wszystkich poprzytulać!

  • Odpowiedz

    Asia

    grudzień 05, 12 2019 05:15:17

    Pięknie Małgosiu napisane. I to prawda, że w pędzie codziennego życia zapominamy często o tym co jest najważniejsze ?

Zostaw komentarz